In samenwerking met Roalter Wind publiceert 900jaarraalte: Roalter Misdaden. Geen echtte misdaden, maar verhalen over de sloophamer die in Raalte in diverse oude gebouwen is gegaan. Ook het winkeltje van Tante Miene viel ten prooi aan de slopershamer
Het was in de begindagen van de Tweede Wereldoorlog dat Miene Walraven besloot om aan de Herenstraat in Raalte te beginnen met een hoedenzaak. Voor die tijd maakte ze al de mooiste hoeden, maar ging ze met haar hoedendoos langs de deuren om de koopwaar aan de vrouw te brengen. De winkel werd een daverend succes en maakte jarenlang deel uit van het lokale ondernemersbestand. Na haar afscheid duurde het enkele jaren, maar het pand met de nostalgische voorgevel ontkwam niet aan de slopershamer.
“Een misdaad tegen de welstand, fulmineert Hans de Kort.”
We horen het u zeggen: Hans de Kort, dat is toch de man die altijd maar brieven schrijft naar de gemeente Raalte of ingezonden brieven laat publiceren in de regionale media? Dat is lekker makkelijk om zo een verhaal te schrijven……………. Nou, het ligt iets genuanceerder. Hans is namelijk ook gewoon zoon en laat Miene Walraven nu zijn moeder zijn (geweest). ‘Zelf had ik er nooit zo bij stil gestaan hoe bekend mijn moeder destijds was, maar toen ik in Wijhe bij de gemeente ging werken, kende iedereen haar naam. Ze was geliefd en goed op de hoogte van de laatste ontwikkelingen via beurzen en de modebladen. Dat vond ik toch wel heel bijzonder om te horen’.
De Kort weet zich nog best veel te herinneren over de winkel van zijn moeder, die door vele klanten liefkozend Tante Miene werd genoemd. ‘Het pand was van Armand Helmer. De familie Baars woonde er ook. Wij woonden boven en zij achter. Dat betekende dat de familie Baars door de winkel naar hun woning moest. Dat is later veranderd, maar toen waren de rollen precies omgedraaid. Helmer had een winkel in kantoorbenodigdheden en achterin was een plek gereserveerd voor een grote collectie boeken. Eigenlijk was dit de eerste openbare bibliotheek van Raalte.
Medio jaren ’50
Na de oorlog bleek de handel in hoeden enigszins onder druk te staan. Of het werd beschouwd als een luxe en men in die tijd meer bezig was om de tering naar de nering te zetten, is niet helemaal bekend, maar het klinkt wel als een logisch gevolg. Ondernemend als ze was, liet Tante Miene zich niet uit het veld slaan. Haar collectie hoeden werd uitgebreid met nylons, bijouterieën en shawls. Ze bleef hoeden maken, totdat het haar aan tijd ontbrak, vertelt zoon Hans, die zich de jaren ’60 nog goed voor de geest kan halen. “Een periode waarin iedereen elkaar kende en de ondernemers heel anders met elkaar omgingen. Alles werd besproken, het was in die tijd een echte samenleving. Het was ook heel normaal dat je in de winkel niet direct betaalde, maar het bedrag liet opschrijven. Mijn moeder liet het nooit te ver oplopen. Bij een volgende aankoop werd je wel gesommeerd om even iets bij te betalen.’
De Kort zegt altijd veel respect te hebben gehad voor zijn moeder. Ze heeft erg hard moeten werken. En naast het ondernemerschap was ze ook nog alleenstaande moeder van twee kinderen. Ik heb veel bewondering voor hoe ze zowel de zaak als de familie draaiende wist te houden’, aldus de Raaltenaar die zich herinnert dat ze zich ook nog inzette voor de samenleving. In haar vrije uren was ze lid van de zang- en de toneelvereniging en ze was maatschappelijk geëngageerd. ‘Mijn moeder heeft het gemengd zwemmen in Raalte geïntroduceerd. Als alleenstaande moeder kon ze niet met haar zonen naar het zwembad en dat stuitte haar geweldig tegen de borst. Via haar heeft de KVP het destijds gemeenteraad aan de orde gesteld.”
In zestiger jaren breidde Miene Walraven het assortiment in winkel nog verder uit, met bruidskleding om precies te zijn. De zaak aan de Herenstraat was een gewild adres voor zowel vrouwen van de huishoudschool als de dames van meer gevorderde leeftijd. Niet alleen om iets te kopen, maar ook om even een praatje te maken, want de winkel had eveneens een duidelijk sociale functie. Dat zorgde er wel voor dat het passen en meten was, want bijna elke vierkante meter werd benut om spullen neer te zetten of te etaleren. ‘Ja, mijn moeder was een vakvrouw, maar wel een beetje een rommelkont’, lacht De Kort.
Zelf wist ze echter precies waar alles lag. Heel af en toe ging ze kort op vakantie naar haar zus in de Verenigde Staten en dan probeerden wij de boel te sorteren. Als ze terug kwam, was het huis te klein, hahaha!
De zaken gingen later blijkbaar behoorlijk goed, want eind zestiger jaren informeerde Tante Miene bij eigenaar Helmer naar de mogelijkheden om het pand te kopen. Hij wilde echter niet gehuurd wonen in een pand dat voorheen zijn eigendom was. Jaren daarna werd het echter alsnog verkocht aan Jan Schiller.
1993
In totaal was Miene Walraven ruim vijftig jaar het gezicht van de knusse winkel, die je tegenwoordig in een centrum niet meer tegenkomt. Het 50-jarig jubileum in 1989 is nog uitgebreid gevierd in het horeca-etablissement dat nu de naam Neuf draagt.
Na het vertrek van Tante Miene (31 december 1993) kreeg het pand al snel een nieuwe eigenaar, die het met toestemming van de gemeente Raalte in zijn geheel liet slopen. Dat hiermee dus ook de complete voorgevel verdween, die nota bene op de gemeentelijke monumentenlijst prijkte, deerde blijkbaar niemand in het gemeentehuis. ‘Weer een symbool van hoe Raalte omsprong met haar monumenten verzucht Hans de Kort.
Noot van de redactie: Dit artikel is eerder gepubliceerd in Roalter Wind
